کاش موسیقی زندگی پیانو بود
چقدر دلم خواب می خواهد. با ذهنی کودکانه و خیال پرداز که خدای تمام سرزمین خویش است.دلم سکوت سبز می خواهد با بوی گل‌های بنفشِ شبدرهای همیشه سبز.دلم یک عالمه شب می خواهد با صدای جیرجیرک‌هایی که هرگز پیدا نمی شوند.دلم صبحدم خنک تابستان می خواهد. با صدای یاکریم و دعوای گنجشک ها.
دلم خودم را بیشتر خواهان است.
آدم های ترسناک
حس میکنم آدم‌های این شهر چقدر بی‌اصالت شدن. چقدر حقیر و چه بی اندازه از خودشون دور. دیشب به اشتباه و بدون اینکه واقعا ماشین روبرو رو ببینم توی یه کوچه از خودروی پارسی که جلوتر از م می رفت سبقت گرفتم. یه پراید جلوم سبز شد. یه پراید مدل پایین یشمی. فقط یه ماشین می تونست رد بشه. راننده پارس با غرلند پشت سر من بود و راننده پراید روبروی من. از روی لجاجت هیچکدوم حرکت نکردن تا من اذیت بشم. امیدوار بودن که نتونم دنده عقب برگردم. اما برگشتم و از پارس هم عقب تر رفتم. وقتی از کنارش رد می شدم راننده با پوزخند گفت انگار نتونستی بری. راننده پراید ۵ متر عقب تر می رفت من می تونستم رد شم. اما می دونید چرا هیچکدوم رد نشدن؟ چرا عامدانه کاری کردن که من بیشتر اذیت بشم؟ چون از دید خودشون دارن به این اتفاق نگاه میکنن. چون همیشه حق کسی رو خوردن و بهش راه ندادن و حالا احساس میکنن که من عامدانه و با بدذاتی می خام حقشون رو ازشون بقاپم. واقعیت اینه که خیلی ها فقط به این دلیل به کسی آسیب نمی زنن چون قدرتش رو ندارن. چون فرصت و موقعیتش رو ندارن. و چه جامعه‌ی بیچاره ای داریم.انسانهایی حقیری که منتظر معجزه‌ایم تا همه چیز درست بشه. انسانهایی با خراب ترین افکار. بد طینت و بی رحم و فرصت طلب.
تلاش هایی که زندگی را تعریف میکنن
سعی میکنم همه چیز رو تا حد ممکن ساده تر کنم. حاشیه‌های پررنگ هر موضوعی رو از اصل جدا کنم. دقت و تمرکزم روی اصل ماجرا باشه. اگه قبلترم بود مطمئنا وبلاگ رو به بیان یا وردپرس منتقل کرده بودم تا شروع کنم در کنار تولید محتوا، قالب رو ویرایش کنم. اما با اجبار بلاگ‌اسکای به سادگی و عادی شدنش برام ، الان میبینم بجای اینکه ساعت ها وقت بذارم روی ویراش ظاهر دارم تقریبا روزانه پست میذارم. خب ما وبلاگ زدیم برای پست و متن نویسی. همه چیز توی این دنیا فرمول واحدی داره. گوشی گرفتیم برای ارتباط نه اینکه ساعت ها باهاش فیلم ببینیم. میریم اداره برای کار کردن، نه اینکه جوک بگیم و واتساپ چک کنیم.
به دنیا اومدیم برای رشدکردن توام با لذت. اما همیشه درگیر مقایسه هستیم. به جای اینکه زندگی خودمون رو آروم و با سرعت معقول جلو ببریم همش به فکری فانتزی‌هایی هستیم که از صفحات زرد الگو گرفتیم.
و در این بین تنها چیزی که زودتر از همه فدا میشه آرامش درون ماست. خودمون رو میون خواسته‌های ناممکن و دشوار گم میکنیم. و بعدش آروم آروم ناامیدی میاد سراغمون. و زندگی میشه مزخرفی که فقط میخایم روزهاش بگذره.
سعی میکنم همه چیز رو ساده‌تر کنم. تلاش میکنم با برنامه پیگیر شدنی های زندگی باشم.تا شاید فردای پیگیری درونم راضی ترین فرد باشه از خودم.
و نظر من اینه که ارزشمندترین چیزی که به راحتی همه جا هزینه‌ش میکنیم وقت‌مونه. ساعت ها کلیپ اینستا میبینیم. بهانه تراشی میکنیم برا اینکه یه گلدان تازه بخریم یا قفل خراب یه در رو عوض کنیم. کارهای کوچیک تمام مشکلات ما هستن. همینکه از انجام دادنشون طفره میریم. تا یاد نگیریم این کوچکترین ها ارزشمندترین هستند باور کنید نمی تونیم به خواسته های بزرگمون برسیم. شما وقتی کفش خودت رو واکس نمی زنی ، مطمئن باش با اون کفش توی هیچ بنگاهی قرارداد خرید خونه ی چند میلیاردی امضا نمیکنی. و اشتباه نکنیم. ما این اصول مهم و کوچیک رو با حواشی اشتباه می‌گیریم.حاشیه اونه که ساعت ها درگیر اینی که چی بپوشی،چجوری به نظر میرسی،ازت خوششون میاد و ...
خدایا تلاش امیدوارانه رو توی وجودم بکار. ناامیدی رو ازم بگیر. دیدم رو بازتر کن تا پذیرای نقص هام باشم. و نیروی جبران و اصلاح بهم بده.
کارمند وظایف دیگران
توی دفتر بیمه نشستم. بیرون نسیم خنک شیراز تمام وجودت رو پر میکنه از عطر بهارنارنج. و چقدر خوشبختیم با شیرازمون . خانم کارمند یه دخترک عینکی جوان هست که معلومه از زورگویی همکار آخر سالن خسته س. گاهی وقتا کمی با گلایه از وضعیت کار باهام حرف میزنه. کارش رو خوب انجام میده و میگه توی این کشور خوب ها جایی ندارن. راست میگه متاسفانه . حداقل از نظر من حرفش درسته . وقتی دلسوزی باید جور همکار بی رحم آخر سالن رو هم بکشی . باید دلت به حال مراجعه کننده بسوزه و بگی اون بیچاره چه گناهی کرده . و هر روز تو خسته تر از مابقی از در اداره‌ت یا شرکت‌ت میزنی بیرون. و یه روزی خسته میشی از این همه خودت بودن .
اینجا بی تو آخه سرده گُلِ من
سال آخر دانشگاه حال و هوای خوبی نداشتم. یادمه خونه اجاره کرده بودیم. من اکثر کلاس ها رو غایب بودم و کم می رفتم. مهدی اما همیشه بود. مهدی هم‌خونه‌ای ما بود. با تیپ‌های خاص و به روزی که می‌زد همیشه با ما فرق داشت. پدرش هواش رو داشت و کمتر زجر بی‌پولی رو میکشید. مهدی آخرین سالی که من دانشگاه بودم عاشق شد. یه گوشی نوکیا اِن ۷۲ با سیستم عامل سیمبین داشت. همیشه مجید خراطها برامون خدانگهدار عزیزم می خوند. یکی از تفریح های ما این بود که با شنیدن هر صدای پیامک گوشی مهدی، حدس بزنیم کی پیام داده و چی نوشته . راستش زیاد سخت نبود. تقریبا همه‌ی پیام‌ها از سمت گُلِ مهدی بود که توصیفی دقیقی از وضعیت فعلی خودش داشت. البته در مورد اتفاق های داخل کابین سرویس بهداشتی کمتر می نوشت. یه روز مهدی با حالت قهر زد بیرون و تا شب بست نشست پشت میز یه کافی‌نت. شب وقتی مهدی خواب بود و با صدای پیامک خواستیم وضعیت گُلِش رو ببینیم،دیدم گوشی درخواست رمز میخاد. و یکی از بهترین سرگرمی‌های ما رفت پشت صفحه ی درخواست رمز mus sms. مهدی همیشه عاشق موند. ما دانشگاه رو تموم کردیم.و نمی دونم تونست مثل شازده کوچولو مراقب خوبی باشه برای گُلِش یا نه. مهدی رو که میدیدم یه جوری لذت می بردم. از اینکه اهلی عشق شده. اینکه برای هر روزش هدف داره. و مهمتر از همه اینکه زندگی براش یه جور خاصی جذابه. اون موقع‌ها بود که به چشم دیدم چقدر خواستن و خواسته شدن، دنیای آدم بزرگ ها رو هم مثل مدادهای شش رنگ ابتدایی پرشور میکنه. پر از حس های خوب. سرشار از سادگی .
پی نوشت:
- عنوان متن بخشی از یه آهنگ معین زندیِ به اسم خوابم نمیبره که میتونید از اینجا گوش کنید.
سال نو
حسابی خسته‌م امروز. میخواستم برم برای لالا. فردا صبح زود باید برم سراغ کار و اداره. روی اوبونتوی عزیز بجای xorg اومدم wayland رو فعال کردم. کمی مستند دیدم و کلی فکر کردم. اینکه هر روز عاشقانه‌تر خودم رو دوست داشته باشم. اینکه این وسط خودخواه نباشم اما مراقب باشم خودم رو بیخودی برای هر کسی هزینه نکنم. اینکه تلاش مطمئنا جواب میده. برنامه ریزی داشته باشم و با عشق کار کنم. مرگ رو به عنوان بخشی خاصی از زندگی بپذیرم و سعی کنم جوری رفتار کنم که از خودم راضی باشم.خوابم به موقع باشه. اتلاف وقت نداشته باشم. و مهمتر از همه یادم باشه من نمی تونم ذات آدم ها رو عوض کنم ، پس فقط با مهرورزی و دید خوب باهاشون رفتار کنم.
پس سلام سال نو.
سیزده لعنتی و خانواده ای که کاش نبود
صبح روز ۱۳ فروردینِ. بچه‌ها رو رسوندم و اومدم دنبال مادر اینا. تازه از خواب بیدار شدن. مثل همیشه اول صبحی با هم جر و بحث دارن. فقط از مرگ و مردن و مریضی و نابودی حرف میزنن و میگم این چه جهنمی بود که من گرفتارش شدم . از زندگی الانم متنفرم. از اینکه گرفتار حضور پدر و مادرم شدم. میدونم بعد ها اگه اونا زودتر از من مردن باز اینجا رو میخونم اما واقعا تا الانِ زندگیم هیچ وقت از هیچ حرف و رفتارم بعدتر ها پشیمون نشدم. تمام انرژی و آرامشم هزینه ی خانواده ی پدر میشه . از این همه مزخرف بودن رفتارشون خسته‌م. پدر تازه از دامداری اومده ، مثل همیشه بوی گند آغول میده، لباس‌های پاره تنش هست و من فقط شرمنده ی خودم میشم. همیشه آرزو داشتم کاش پدر اندازه ی پست‌ترین فرد طایفه درک داشت. خواهر تازه بیدار شده. معلولیت شدید ذهنی داره و زُل زده به مادرم که همیشه انگاری تازه پدرش ریق رحمت رو سرکشیده.
کاش یه زمانی این روزها رو نبینم . اینا رو اینجا مینویسم که اگه یه وقتی نبودن و دلتنگ میشدم یادم باشه بودن امثال ماها چه جهنمی برامون می سازه. اینکه هیچ وقت یه خانواده ی واقعی نبودیم و نمی تونیم باشیم . اینکه ماها تنها به دنیا میاییم و تنها میمیریم .
پسر و علاقه‌ی ناصری
فردا آخرین روز نوروز امسالِ و باز زندگی برمیگرده به روال عادی. با پسر دیروز کتابخونه بودیم. خاطرات ناصرالدین شاه توی سفرهاش به فرنگ رو برداشت. پسر خدا رو شکر زیاد اهل مطالعه ست و تاریخ رو خیلی دوست داره.
هنوز گوشی موبایلم دایورت هست روی خط خاموش و فقط دارم از دیتا استفاده میکنم. بدترین چیز عید همین بی برنامه‌گی هاشه برام. ساعت خواب و بیداری مشخصی نداری و خیلی هاش هم برمیگرده به میهمانی های بی وقت دوستان. دیشب ۲:۳۰ خوابیدم و طبق روال همیشگی صبح ها نمی تونم زیاد خواب باشم.
امروز یه سر به پدر اینا می زنم. باید برای فردا برنامه بریزم که جایی بریم که اونا زیاد اذت نشن. چند روزی میشه که نتونستیم بهشون سر بزنیم. هر وقت کمی دیر میکنیم مادر زنگ می زنه و به بهانه‌ای شروع به صحبت میکنه.
دستگیره سمت راستِ عقب دنا رو دیروز با پسر عوض کردیم. قیمت یه دستگیره پلاستیکی و دستمزدش حال آدم رو بد میکنه. موندم با این هزینه‌ها آینده چی میشه. باید برنامه‌ریزی بهتری داشته باشم. مخارج پدر اینا هم هست. حواسم نباشه زندگی سخت میشه.
تنهایی های بی‌جواب
ظهری خواب بدی دیدم. اینکه پدر گم شده بود. رفته بود. اصلا انگاری از اول نبوده. و هیچکس حتی جای خالی‌ش رو هم سراغ نمیکرد. گفتم باید پذیرفت اما گاهی مرگ خودش به تنهایی نعمت بزرگی ست.
بیدار شدم. لپ‌تاپ رو روشن کردم و شروع کردم به نوشتن. هنوز کمی گیجم. اما نوشتن خیال آدمی رو بهتر میکنه. مثل این می‌مونه که با خودت حرف میزنی و هی به خودت امید میدی.
هنوز گوشی‌م رو خاموش نگه داشتم. با امروز میشه سه روز . سه روزه که گوشی رو خاموش کردم اتفاقی نیفتاده. همه‌ش شده بودم حامی محتاج به حمایت. شده بودم آرامش نیاز به آغوش .
دنیای خوبی نداریم. همه نیازمندیم. حتی سلام های ما هم حتی به طمع دلگرمی ساده ای نمی تونه عاری از سیاست باشه. و انتخاب تنهایی کمی ترسناکه. ولی واقعیت همینه. اینکه بودن و نبود من برای هیچکس جز خانواده‌ی خودم ذره‌ای اهمیت نداره. پس باید تمام خودم رو فقط برای اونا بذارم. برای هری کتاب بخرم.با دختر شیطنت کنم. حامی زارا باشم.ری‌را را گل سپید اسفندی هدیه باشم.
ریمپ کردن کیبورد در لینوکس ( Remap Keys on your Keyboard in Ubuntu Linux )
قبل از شروع بذارید عنوان رو انگلیسی هم بذاریم برای استفاده کسایی که گوگل میکنن.
Remap Keys on your Keyboard in Linux and Running xmodmap at start up
This article is written in Persian. You can use the Google translation tool.
من خیلی با کلید End کیبورد کار میکنم و توی لپ‌تاپ جدید این کلید با کلید شماره ها یکی شده و عملا برای من بلا استفاده ست. کمی گوگل کرده و متوجه شدم توی لینوکس به راحتی می تونید نقشه و موقعیت کلید های کیبورد رو جابجا کنید.
بریم سراغ آموزش
مرحله اول ) دستور xev توی ترمینال لینوکس موقعیت تمامی کلید های کیبورد به همراه اسم و کد و جزییات خیلی بالایی رو نشون شما میده. اما خب عملا فقط شما رو بیشتر گیج و ناامید میکنه. توی گام نخست شما از خروجی اصلا شده دستور xev باید استفاده کنید.
xev | awk -F'[ )]+' '/^KeyPress/ { a[NR+2] } NR in a { printf "%-3s %s\n", $5, $8 }'
با اجرای این دستور برنامه ی کوچیکی اجرا میشه که وقتی هر کلید ی کیبورد رو تایپ کنید، کد اون کلید به همراه کد نمایش داده می شه. مثلا من مخام وقتی کلید منها ( - ) رو میزنم مثل کلید Home عمل کنه و وقتی هم ( + ) رو میزنم عملکرد کلید End رو داشته باشه. پس نیاز دارم اسم و کد هر چهار تا کلید رو بدونم . من کلید های ( - ) و ( Home ) و ( + ) و ( End ) رو زدم و اینم خروجی
82 KP_Subtract
79 KP_Home
86 KP_Add
87 KP_End
ادامه مطلب ...