گاه‌نوشت‌های یک زریر

گاه‌نوشت‌های یک زریر

گاه‌نوشت‌های یک زریر

گاه‌نوشت‌های یک زریر

mony

بازم طراز انسانیتم زیر تمام خط هاست.

پی نوشت:

 - گور بابای الهیات و مذهب.

 - گور بابای وجدان کاری و وجدان بیکاری.

 - گور بابای اینجا

آدمیت زندگی کار
پنج‌شنبه 22 مرداد 1394 ساعت 07:56

Casablanca (1942)

حق با ریک بود...

کازابلانکا کافه ریک
چهارشنبه 21 مرداد 1394 ساعت 01:02

wild

باید بپذیرم که خیلی چیزها هستن.

بپذیرم که انسان ها نیاز دارند کودکی کنند،عاشقی کنند و سکس داشته باشند.

باید عصمت را جور دیگر تعرف کنم.

پی نوشت:

 - wild 2014

زندگی عاشقی سکس wild wild 2014
دوشنبه 12 مرداد 1394 ساعت 00:20

قضاوت نادانی چون من

سلام خدا.شاید این دومین نامه ای باشه که میان عمر نه ساله این وبلاگ برایتان می نگارم.

خداوندا در تمام زیستنم قصدم تعالی بود.رشد بود.و خود بهتر می دانی درد های  این دلم بی ظرفیتم را.

خدایا امروز حرفهایی از یکی شنیدم که سراسر درد بود.امروز اشک هایی رو از یه مرد دیدم که همه ی وجودم رو می برد زیر یه علامت سوال به بزرگی نادانی هام.

خدایا من خوب میدانم ظرفیت،سلامت و صلاحیت قضاوتت را ندارم.اما تو را به بزرگی خودت سوگند قدرت درکم ده.بینایم کن.صبرم بخش.

خداوندا من حکمت داستانهایی را که هر روز می شنونم نمی دانم.تو بینشم ده.


پی نوشت:

- وَإِنْ أَحَدٌ مِّنَ الْمُشْرِکِینَ اسْتَجَارَکَ فَأَجِرْهُ حَتَّى یَسْمَعَ کَلاَمَ اللّهِ ثُمَّ أَبْلِغْهُ مَأْمَنَهُ ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لاَّ یَعْلَمُونَ

   و اگر یکی از مشرکان به تو پناه آورد (که از دین آگاه شود) بدو پناه ده تا کلام خدا بشنود و پس از شنیدن سخن خدا او را به مأمن و منزلش برسان، زیرا که این مشرکان مردمی نادانند.

سوره توبه،آیه 6

خدا قضاوت من
پنج‌شنبه 8 مرداد 1394 ساعت 15:04
1 نظر

عقیل

عقیل رفت.انگار که اصلا سالهاست که نبوده.عقیل رفت با دو تا دختری که الان یتیم اند.رفت تا آب کثیف حاجی های محل را رصد کند.

عقیل رفت.مثل تمام آن سال هایی که اصلا نبود.همان سالهایی که فقط زجر کشید.خسته شد.دیه داد.کار کرد.

دیگه هم نیمکتی من توی آن کلاس های تنگ اینجا نیست.با آن صورت کشیده و لاغرش.با آن غریبی چشمهایش.

.

.

.

از تو دلگیرم خدا.

عقیل من نیمکت_بچه گی
سه‌شنبه 6 مرداد 1394 ساعت 15:14

ورزش همگانی یا قمار 206

گاهی وقتها دچار چنان ساده گی هایی می شویم که حتا تصور آن حماقت هم دشوار است.گاهی وقت ها روی خودمان قیمت می گذاریم.من می شوم یک پژو 206.همین.

من خط ورود ممنوع آنطرف بولوار را راحت می تازم.من یادم می رود آمده ام تا شاد باشیم،تا بخندیم تا تنفس سحری به آن خاک نم خورده داشته باشیم.

همه اش را فراموشم می  شود.

گوش به لب های همان مجری مزخرفی می سپارم تا با تمام تنفری که از لحنش،از کلماتش،از واژگان محدود و به شدت تکراری اش دارم،شاید شماره ای که می چیند من باشم.

برای امروزم متاسفم.

ورزش همگانی شبکه سه پژو 206
جمعه 2 مرداد 1394 ساعت 21:13
2 نظر