درباره من
روزانه‌ها
همه- خوراک و فید وبلاگ هر چند خود بلاگ اسکای فید رو پشتیبانی نمی کنه اما اگه اهل برنامه های فیدخوان هستید می تونید از این آدرس مطالب اینجا رو دنبال کنید.
- وبلاگ من در تلگرام سعی میکنم بعد از هر پست مطب رو توی تلگرام هم منتشر کنم . شاید خیلی ها دیگه وبلاگ خونی یادشون رفته باشه.
دسته‌ها
- کامپیوترانه 6
- وقایع اتفاقیه 6
- کتاب هایی که میخونم 2
- فیلم هایی که میبینم 5
- نامه هایی برای پسرم 8
- برای دخترم 2
- بوی خوش زندگی 66
- روزهای بارانی 20
- آسمان آبی ست 31
- تنها هیچ 68
- خودنوشت 24
- کوتاه نوشت 12
- گاهی ها 19
- شُکرنوشت 10
- روزنگار 57
- مملکت نوشت 7
- من صدایش میکنم زارا 4
- سالهایی که می دیدم 4
- اعتراف نامه 7
- برای خودم 17
- آهنگ ها 4
- آموزش 4
- معرفی 1
بایگانی
- اردیبهشت 1403 10
- فروردین 1403 27
- اسفند 1402 6
- بهمن 1402 1
- آبان 1402 1
- تیر 1402 1
- خرداد 1402 3
- اردیبهشت 1402 10
- فروردین 1402 4
- بهمن 1401 1
- آبان 1401 2
- مهر 1401 1
- شهریور 1401 3
- مرداد 1401 3
- اسفند 1400 1
- دی 1400 1
- آذر 1400 2
- آبان 1400 3
- مهر 1400 4
- شهریور 1400 1
- تیر 1400 1
- خرداد 1400 2
- اردیبهشت 1400 3
- فروردین 1400 3
- اسفند 1399 2
- بهمن 1399 1
- دی 1399 4
- آذر 1399 3
- مرداد 1399 1
- خرداد 1399 1
- اردیبهشت 1399 5
- فروردین 1399 2
- تیر 1398 3
- بهمن 1397 1
- دی 1397 4
- آذر 1397 2
- آبان 1397 1
- مهر 1397 1
- فروردین 1397 4
- اسفند 1396 3
- بهمن 1396 3
- دی 1396 5
- آذر 1396 1
- مهر 1396 1
- شهریور 1396 5
- بهمن 1395 2
- خرداد 1395 1
- اردیبهشت 1395 2
- فروردین 1395 3
- اسفند 1394 1
- بهمن 1394 1
- آذر 1394 3
- آبان 1394 13
- مهر 1394 4
- شهریور 1394 1
- مرداد 1394 6
- تیر 1394 9
- خرداد 1394 1
- اردیبهشت 1394 7
- فروردین 1394 2
- اسفند 1393 3
- بهمن 1393 2
- دی 1393 3
- آذر 1393 2
- آبان 1393 13
- مهر 1393 3
- شهریور 1393 1
- مرداد 1393 3
- تیر 1393 2
- خرداد 1393 7
- اردیبهشت 1393 1
- فروردین 1393 1
- اسفند 1392 1
- دی 1392 1
- مهر 1392 2
- شهریور 1392 7
- مرداد 1392 4
- تیر 1392 11
- خرداد 1392 4
- اردیبهشت 1392 6
- فروردین 1392 6
- اسفند 1391 11
- مهر 1391 4
- شهریور 1391 3
- مرداد 1391 8
- تیر 1391 11
- خرداد 1391 12
- اردیبهشت 1391 10
- فروردین 1391 7
- اسفند 1390 6
- بهمن 1390 7
- دی 1390 3
- آذر 1390 2
- آبان 1390 3
- مهر 1390 3
- شهریور 1390 3
- مرداد 1390 2
- تیر 1390 1
- خرداد 1390 1
- اردیبهشت 1390 1
- اسفند 1389 1
- بهمن 1389 1
- دی 1389 2
- آذر 1389 2
- شهریور 1389 1
- تیر 1389 3
- اردیبهشت 1389 3
- اسفند 1388 1
- بهمن 1388 2
- دی 1388 2
- آبان 1388 1
- مهر 1388 1
- مرداد 1388 2
- تیر 1388 1
- خرداد 1388 1
- اردیبهشت 1388 2
- فروردین 1388 2
- بهمن 1387 2
- دی 1387 3
- آبان 1387 1
- مهر 1387 1
- شهریور 1387 4
- مرداد 1387 4
- تیر 1387 4
- خرداد 1387 4
- اردیبهشت 1387 4
- فروردین 1387 2
- اسفند 1386 2
- بهمن 1386 3
- دی 1386 1
- آذر 1386 2
- مهر 1386 1
- مرداد 1386 1
- خرداد 1386 2
- اردیبهشت 1386 1
- فروردین 1386 1
- اسفند 1385 1
- بهمن 1385 1
- دی 1385 1
- آذر 1385 1
- آبان 1385 1
- مهر 1385 1
- شهریور 1385 1
- مرداد 1385 1
- تیر 1385 1
- اردیبهشت 1385 3
- فروردین 1385 4
جستجو
من و شناسنامه
بالاخره چند روز قبل شناسنامه م رو عوض کردم.ظاهرش حسابی خراب شده بود که روم نمیشد به کسی نشون بدم.شبش رفتم خونه بابام اینا و از داستان شناسنامه گرفتن خودش گفت.اینکه چه زحمتی کشیدن و با چه بیچارگی تونستن هزینه های 70 تومنی رو جور کنن.
سمانه یک ماهی هم خونه مون بود.داستان شناسنامه ی پدر یکی از مهیج ترین کوتاه نوشته هایی هست که تا الان شنیده.خیلی براش جالب بود و کمی هم زورش گرفته که ما چرا باید فامیلی ای به این باکلاسی داشته باشیم.
دلمون براش تنگ میشه.
پدر و گلوی پر دردش
پدر امشب حال نداشت.مریض بود.میگفت گلوش درد میکنه.بیچاره پدر!هروقت که مریض میشه از همه چیز می ترسه.بیشتر از همیشه دلتنگ میشه و حس میکنه که خیلی تنهاست.
پدر فکر میکنه من این چیزا رو نمیدونم!!
شبی ازش می پرسم که تب داری ؟ و اونم دستش رو دراز میکنه تا خودم ببینم. تب نداشت.
پی نوشت:
- موسیقی امشب رو یکی از دوستان جان برام فرستاده بود.
- آهنگ بولمادوم با صدای احمد محمدی
- برای دانلود [ اینجا] را کلیک کنید.
پدری
دیشب دخترم تا صبح نخوابید.گلودردش هیچ،اون التماس هاش به من و مادرش منو می کشت.
خدایا به رحمتت قسم هیچ پدر و مادری رو شاهد زجر فرزندش نکن.
خدایا من شاید حکمت درس های زندگی رو ندونم اما التماست می کنم به ما سلامتی و فهم این سلامتی رو هدیه کن.
خدایا رازدارم کن.خیلی وقت ها برای آرامش خودم میشم یادآور دردهای دیگران.تو دوستم باش.
امروز با وجود سیزده بدر بودن احتمالا باید دخترکم رو ببریم دکتر.همین الانی که دارم این پست رو می زنم کنارم خوابه و خیلی سخت نفس می کشه.
زندگی است دیگر.گاهی هم لازم میشه نگرانی رو بهتر یاد بگیریم.
زندگی خصوصی
زندگی خصوصی من گندیده شد.میان تمام حراف هایی که فکر میکنن چهاردیواری من اتاق نشیمنشان است.چهار دیواری زندگی من اندازه سرویس عمومی هم اعتبار ندارد.ماندم گیرم کجای کار است.گیرم شاید احترامی است که برای کلمه های مزخرفی چون مادر،پدر،بزرگتر و خیلی چیزهای دیگر که بهایش عمرم،تلاشم و امیدم است،میدهم.بزرگتری که حد اش را نمیداند،فهمش از گوسفند پشت درب آبی،رنگ و رو رفته ی آخر حیاط کمتر است احترام می خواهد برای چه کارش؟
خسته ام.از اینکه به جای همه باید بفهمم.به جای همه باید چرتکه بندازم.به جای همه باید بخندم،گریه کنم،راه بروم،چک پاس کنم،یاد بدهم،فکر کنم و هزار کوفت و زهرمار دیگر.خسته ام از اینکه تنها دلخوشی اینروزهایم می شود همان چهار دیواری کار.می شود همان چیزهایی که سایرین بیزارند ازش.کاش همان سایرین جای اینروزهای من بودند؟کاش همان سایرین جای پیشتر های من بودند.شاید قدردانتر می شدند.
کاش دستم به صورت نورانی خدا می رسید.خیلی دوست دارم جای انگشتهایم را رویش نقاشی کنم.
حجم خودم
به خودم که فکر میکنم حس می کنم چیزی هایی از من کم است.به حرف هایم،به نگاههایم،به آینه....
من به خودم مشکوکم.
.
.
.
پی نوشت:
- متاسفانه ورژن اصلی عنوان بالا بعلت اینترنت لاکپشتی مزخرف ایران و سهل انگاری خودم از دست رفت.
بو آدام منیم بابام دی
- تقدیم به تمام پدرهایی که حضورشون میشه خجالت،میشه بی سوادی،میشه نیاز،میشه هزار چیزی که انسانیت رو تعریف یا تحریف میکنه تا یکی مثل من الان هی پز فهم و مدرنیته بده تا حتی خیلی وقت ها یادش بره ریشه از کجاست.
زریر
حالا خوب میدانم این چیزهایی که هی توی سرم وزوز می کند هیچ اسمی نداره.آره،همین صداهایی که بیشترشان از بزدلی است.همین ها هیچ اسمی ندارند و من خوب می دانم که آبشخورش همان قلم های بزک کرده است.همان هایی که چشم های پاچه بزی را می کشاند دنبال خودش تا شاید سیر شود.
خب آخرش که چه؟
حالا خوب می دانم تمام گم شده های این سالها همین جا بوده است.میدانی،فقط کافی است کمی مرد باشم.کمی آنطرفتر را هم ببینم.
این حوالی ها همه اش دارد می شود همان روسری سبز و طرح ترکمنی زارا.می شود همان صبوری هایش.همه ی آنچه او دارد و من سالهاست در آرزویش.
زندگی است دیگر.
خنده ام می گیرد.از خودم.از خود بی لیاقتم که هی می نشستم پای این همه مثلا تکنولوژی تا هی رنگی کنم دنیاها را تا نکند کسی استفراغ شخصیتم را روی فرش زندگی ببیند.
ای داد.هی مینشستم آن پشت و برای آن گوشی قاب می زدم.من سیاه بودم و آن بیچاره رنگی می شد.به گمانم چشم هایم هم همان روزها بود که دید من محرمش نیستم و کم کم رفت تا پشت ویترین دنیایش را ببیند.
خب.همه ی این تفاصیل می شود من.
همینی که سحر را چوب می زد از ترس مدرسه.همین که هی با بارون اسم ها یادش می اومد.
فک کنم کم کم با امیرحافظ دارد بزرگ می شود.