ساده لوحی است آنچه میان دلم تاب میخورد . حماقتی‌ست بودنم. چه ابلهانه آدم ها را میپذیرم . چقدر این روزهای من بوی خیانت میدهد . پس رفیق کو؟!
به نیمه ی بهمن
دلم شوق پریدن از هیایوی خیال میخواهد، که هر صبح ذوق کنم از هم‌صحبتی با آفتاب ، که برقصم با طنازی نسیم ، که گفته‌ها گویم با آسمان ، که به خیالم منم و خدا و دنیایی که پر شده از عطر گندم‌زار و بوی شالی و طمع ترش انار و شرجی چمن‌زار و غروب های دلربای پاییز و تنهایی و تنهایی و تنهایی .
دلم همیشه زلالی آب قنات پایین‌تر از دِه را می‌خواسته و هیچگاه نشد که به بودنم ببالم که خدایا منم زریرت ، همان که چون کوه سخت و چون هوای پاییز نرم ، همان که دلربا و تمام قد عاشق است ، همان که کوله‌پشتی زندگی را پر کرده از رُستنی های معطر ، بوی بابونه میدهد تنش و دستانش با نعنای کاشته شده در دامنه ی کوه آشناست .
دلم خودم را میخواهد. آبی ، صاف ، جاری و خوشبو .
خدایا دستگیری کن .
و دوباره پاییز
در حیاط کوچک ما در پاییز ، بهار عاشقانه میرقصد، خدا شاعر است ، کودکی جاریست، مهر ناتمام است ، آبان خواستگارِ آذر است ، سنگریزه با گنجشک دوست است ، قمری لانه دارد ، دیوارهایش آجر ، چشمها بینا و سعادت نزدیک است .خدایا شکر
من و خودم
خدایا میان نَفَسهای خودم گُمَم. خدایا تمام دلم شده آشیانه اش. و من بدونِ مستانه های گنجشککم چه کنم؟!!
به تمام غروبهای پُر آغازت قسم ! آرامشم ده. خودِ آفریدگاری ات را هدیه ام کن .
خدایا تمام دلم را عشق کرده ای ، حال از تو میخواهم عاشقش کنی .
به نور . به امید . به سکون . به سکوت. به ری را . به خودت .
پاییز مبارک
با قدوم مبارکش پاییز آمد . با دو شکوفه ی سرخ بر تنِ انارِ نوپای باغچه‌ی کوچک‌امان . با لبِ سرخ‌ترِ ری‌رای عاشق‌پیشه . با عطر تمام نشدنی تنش میان خستگی های اداره . با خنکای عصرگاهی ،گویی که خدا میان گیسوان ری‌را قرآن را فوت می‌کند . با بوی مدرسه و اضطرابِ سحری. با خاطره‌ی شیرینِ کوچه‌های قصردشت و آن دستهایی که مرا به عشق کشاند، مرا تا خدا برد. تا آغوش گرمِ متعهدانه اش برد. من چون فنچ سفید آزاد از قفس، از هر شاخه ی اناری به بوی درخت خرمالو پناه میبرم و آخرِ سر به میان سینه‌های یار پناهنده می شوم. با جوراب های رنگی‌اش ، با چشم‌های بادامی و لبخندی که خدا به سیرتِ الهه‌وارش کشیده.
و خدایا شکر .
و شهریور خرامان خرامان با عطر پاییزش می‌آید . شب‌هایش این روزها نسیمِ خنک هدیه میدهد و مثل اینکه دارد آماده می‌شود که به خواستگاری مهرانه‌ی آذر خانم برود .
شهریور
به شهریور زیبا از ما سلام . به عطر شالی و پرواز سنجاقک .به خنکای سحری ونسیم های ظهرهایش. به بوی جاریِ خدا در هر روزَش. سلام به امید. سلام به زندگی . سلام به دلتنگی های کودکانه برای نخستین روز مهر ماه . سلام به خدا و مهربانی‌اش .
و شکر بابت هر لحظه . برای عطر ناب خلقت . برای لذتِ بودن. برای نفس‌هایم . برای عاشقی و دلدادگی و خواستن و خواسته شدن .
شکر برای ری‌را
خدایا برای آرامشی که هر روز توی زندگیم جاری می‌کنی شُکر.
برای صبوری های لذیذی که همه جای زندگی دارند خودشون رو نشون میدن شُکر .
خدایا برای فرشته‌ی عشق شُکر .
خدایا چه بزرگی و اطمینانی دل آدمی را حاصل ، وقتی که تنها تویی و تویی و تویی .
با بودن تو ، با سپردن به تو ، تمام نداشته‌هایم هست می‌شوند و لذیذ . خدایا با تو ، دلم چون برکه‌ای پُر از حیات، جاریست از عشق .
خدایا ری‌رای تنهایی های خودم را شُکر تَر. بودنش ، درکش و عاشقانه زیستنش را شُکر .
خدایا ابدیت را از تو خواهانم.
سعادتِ یقین را .
اینکه تمام ری‌را تو باشی و تمام تو عشق شود . اینکه تمام جهان پُر باشد از زندگی .
خدایا دلم را گفته‌ام که هر آن، شاکر تمام نازی باشد که ارزانی‌ام داری .
بزرگی و پناهِ و امنیتت را سپاس .
صبوری
خدایا میان غبارهای ناامیدیِ زندگی ، بارانِ نشاطم آرزوست .
کمی صبر و اندکی از خودت تمام دلم را کافی‌ست.
تابستانه
اینروزا هوای گرم تابستان با باران و شرجی کمی کودکی هام رو یادم میاره. دیروز عصر زیر باران خیس شدم. موهام مخصوصا . اما دلتنگ پدر نشدم.
پدر دیروز رفته بود خونه ی میترا. کلی گریه کرده بود. برای اولین بار . میترا خیلی تعجب کرده بود.
و چه زود میمیرم
پرواز کن .اون سمت ابرها با آغوش باز منتظرم .
بِکَن از همه ی ترس هات .
از آبرو و حرف و کاغذ نوشته ها نترس .
برای دل مهربانت زندگی کن .
زندگی کن.
عاشقی کن .
دست هام منتظرن .
من از اون روز مرده م .
عیسی باش . زنده کن .
تو روشنی من باش .
چشم هایت برای من اند .
دستهایت را خدا باب تنم آفریده .
تو معشوق همیشگی ام هستی .
با جسارت عاشقی کن .
رها شو . در تمام من گُم شو و بیا خدا رو پیدا کنیم .
نترس.
از این بترس که دل مرده باشی .
از اینکه اسیر مصلحت ، جوانی و زیبایی نابت رو فدا کرده باشی .
و فرداها پشیمان و بدهکار دلت باشی.
تو همسر منی .
یادت هست آیا ؟
دوستت دارم.
و دلم چه ها که نمیخواهد
خدایا من خوب از ناصبوری دل کوچکم آگاهم و نیک میدانم دلیل دلتنگی های بی‌دلیلم را .
خدایا حکمت آن اسم توی شناسنامه را هنوز هم ندانسته ام اما تمام دلم به ذوق چشم های شیدای ری‌رایم عاشقانه می‌تپد .
چقدر امشب گم هستم میان دلتنگی و اضطراب . و دلم عجیب دستهایش را میطلبد
امیدهای ناامید
خدایا همیشه گفته‌ام‌ات که مرا هزاران بار بکش اما امیدم را نه .
چقدر وقتی ذوقی میان دلم سرد می شود میمیرم .
دلم می‌ترکد .
می‌شود کودک بهانه گیر.
آذر
سلام آذر. دلم برای بارانت تنگ شده . تنگ تر می‌شود وقتی که سپیدارهای شهر کنار خیابان عریان ، تن نمایی می‌کنند .
میدانی آذر ، برخلاف نامت ، سرد هستی . من توقع ام از تو بیش از این داستان ها بود . گفتم زندگی را گرم در بغل میگیری و همه را رنگ های پاییزی هدیه می‌دهی .
آی آذر ، میدانی اینروزهای دل ما کمی ابری ست .
کمی بچگی دلم میخواهد . کمی نترسی . با دنای سفید تمام پل های گچی را گز کنم .
آهای آذر ، تمام بودن را زیبا نقاشی کن.
آذرنگ ، به زیبایی بوم کودکی های من .
و این بار اشتباه نباش که بخواهند اصلاحت کنند .
آی آذر پر رنگ . آذرین باش .
و دعایم کن .
دستهایی را خواهانم .
میان کوچه های همرنگ تو .
میان همان کوچه ی ناتمام .
پاییز و زریر عاشقش
و پاییز مزرعه‌ی عشق است . با عطر نعنا و پونه‌های کنار جوی آب . پاییز حکایت دل شیدای من است .
عاشقی را از رنگ‌هایش آموخت .بی‌قرار دیدار‌های عاشقانه‌ش شد.
و آخر سر رفت و دلش آذرین شد .
پاییز من پر از مهر ، پر از آبانِ‌آباد ، پر از آذرِ مجنون .
پاییز من پر از توست.
میان کوچه باغی قصردشت.
پر از دست‌های تو ام .
من پر از تو ام .
من همه‌اش تو ام .