مادر
قبل تر ها
قبل تر ها چقدر صاف بودم.دقیق مثل اون . . .
من !
و خدا "من" را آفرید تا هر شاسکولی به آن بخندد.
پ.ن:شاید به جای "کوتاه نوشت"،باید نوشت "تلخ نوشت"
پ.ن2:"من" شاید خیلی بیشتر از این باشه که من بخوام خودم رو با اون صدا بزنم.
"من" شاید اون مردی باشه که برا عزت و شرف میره پی یه لقمه نون.
"من" می تونه مهندسی باشه که هنوز یاد نگرفته دروغ بگه و آدم بفروشه.
"من" بلد نیس برا آدما فیلم بیاد و هی چاپلوسی کنه.
"من" نمی تونه خیلی چیزا رو پله کنه.چیزایی مثل آدم هایی مثل خودش.
"من" هیچی نداره جز وجود خودش.
"من" بلد نیست التماس کنه.اون حرمت همه ی وجود ها رو حفظ ِ.
و به گمانم برا همین چیزاس که فقط شاسکول ها بهش می خندن.
تنهایی
بعضی وقتا تنهایی بزرگترین خوشخبتی س.
هی دعوا س و کفر و یادآوری نون خور بودن.
پ.ن:کاش این شب تموم نمی شد!
درس های پرتغالی
باید منو پیدا کنی!
شاید حکایت اون دیواره ست،این داستان پرش هایی که همه دارن با این دل ما!
پ.ن:کسی پارتی نداره برا نفس کشیدن؟
فاطمه(س)
خواستم بگویم، فاطمه دختر خدیجه ی بزرگ است، دیدم فاطمه نیست.
خواستم بگویم، که فاطمه دختر محمد است. دیدم که فاطمه نیست.
خواستم بگویم، که فاطمه همسر علی است. دیدم که فاطمه نیست.
خواستم بگویم، که فاطمه مادر حسین است. دیدم که فاطمه نیست.
خواستم بگویم، که فاطمه مادر زینب است. باز دیدم که فاطمه نیست.
نه، این‌ها همه هست و این همه فاطمه نیست. فاطمه، فاطمه است
.: دکتر شریعتی
پ.ن: اینجــــا هم بودم؟!!
راضی ای؟
امروز یکی از دوستان قدیمی با عینک دودیش و ماشینش سیخ زد ترمز و سوارم کرد.
موقع پیاده شدن با خنده گفت:این همه درس خوندی چیزی هم شد؟راضی ای؟
منم فقط گفتم: راضی ام.
پ.ن:شما روزی چندتا دروغ اینجوری میگید؟
شکرانه
اینجا اردیبهشت و نم نم بهاری و عطر بهار نارنج.
اینجا شاید زندگی را رنگی کرده باشیم.خمره های رنگرزی.خیال های خامی که خیلی وقت ها یادمان میبرد که هست.
عصمت پاکی که آرام آرام رامم می کند.تقدسی که آشکارا می رقصد و می رقصاند. و گاهی ها من ناشکرم.من شاید "بصیرت" داد زده را گمم.نمی دانم.هرچه باشد،شکرهای بی شکایت نشنیده ام.اما شرم می کنم گاه هایی که آن بالا را نگاهت می کنم.اینکه چقدر حقیر که آدمی عطر آفرین بکارت باشد.اینکه "هستی" آنی نیست که ما صبح تا شبش کانکتش باشیم. و باز می گویم شکر.گهواره ی آرام بودن با آن نوای زیستنی که لیاقت آدمی بایدش و عذر می خواهم.عذر می خواهم که ندیدم.ندیدم آن لب هایی که غنچه شدنش را عالمی آرزوست.
اینجا بهار نارنج.اینجا حیاط برکت روستایی با آن دیش مقدس اش.اینجا نیلوفرهای سبز پاسیون،چمن های کودکی خانه و منی که حالا دارم یاد می گیرم که آدمی هم می تواند بزرگ شود.همه را شکر.
پ.ن:"اردیبهشت" صفت محسوس شیراز زیبای ماست.تفسیری از خنکای غروب های بهاری.با آن عطرهایی که . . .
پ.ن 2:تصویر امیرحافظ آپدیت شد.
من و خدا
ز ن د گ ی
تمام زندگی‌ام بر این باور بوده‌ام
که دروغ نگویم
دل هیچ انسانی را نشکنم
و این را پذیرفته‌ام که از بین رفتن قسمتی از زندگی است.
اما با این وجود
از مرگ خودم می‌ترسم
می‌ترسم بعد از مرگ هم کارگر باشم!
.: سابیر هاکا
می رسد اینک بهار
خوش به حال روزگار و دشت و احساس و بهار
کز حضورت می تراود عطر نرگس چشمه وار
سایه ات از هفت سین مهر تو ما را بس است
روشنی میگیرد از چشم تو هر گوشه کنار
.: نسیم محمدی
پ.ن:و خوش به حال من :)
به حرف هایی که تو نیستی!
دیگر آرام آرام عادتم می شود که همیشه ام "تنها هیچ" باشد.
دیگر حتی گاهی صدایم هم می زنند.
به نم نم بارانکِ میان جوی کودکی،یادم رفته که سبزه ی عیدم را کی می کاشتم.
ذوق نان شیرین شیری،با آن بوی خاص وسط حال بزرگ خانه.
رویش هر عید زیر تیر میان سبزه ها که سال هاست که حتی مثالش را هم ندیده ام.
باز همان داستان مکرر ِ نقطه سرخط است.
و رویشی که حالا خنک میکند دل کوچک همیشه مشتاقم را.
خوابهایم که گاهی بارانکی است،با آن چشم هایی که شرایط را یادم می آورد.
و باز خوش به حال من...
خوش به حال من با آن تنهای گشت زنِ پیکان باری!
خوش به حال من با آن بیمه گذار بندِری!
با کافی نت دار بیکار،با هتل عادل آبادی،با یاردانقلی حافظی!
خوش به حال من با زارای معصوم غصه هایم.
.: به شکرانه ی این شبم