گاه‌نوشت‌های یک زریر

روزه سکوت

باز یادم رفت که باید کمتر حرف بزنم. دوباره فراموشم شد که هر کسی محرم نیست. اینکه آدم‌ها از خوشبختی ما ناراحت میشن و از عذاب و گلایه‌مندی ما سرخوش. همچنان یادم رفت که همیشه تنهاییم. اینکه خوشبختی قراری‌ست میان من و خودم. دوباره شروع میکنم. هر لحظه سعی میکنم یادم باشه. و این میان صبور باید بود. 

شکیبایی و نماز

از شکیبایى و نماز یارى جویید. و به راستى این [کار] گران است، مگر بر فروتنان.

منبع تصویر و متن: قرآن بلاگ
پی نوشت:
- اینم از آخر و عاقبت رای ندادن به حاجی کیوان :) دیگه آب نداریم ما :(