گاه‌نوشت‌های یک زریر

گاه‌نوشت‌های یک زریر

گاه‌نوشت‌های یک زریر

گاه‌نوشت‌های یک زریر

تنهایی

چقدر دلم سنگین است امشب . انگار که آرامش درونم را کسی دزدانه برده باشد . چقدر همه چیز راحت از دست می‌رود . وقت‌هایی تمام دلخوشی آدم بوسه‌ای‌ست ، آغوشی‌ست ، دست‌هایی‌ست که سفت انگشتان تو را فشار دهند و تمام غم دلت را بچلاند. 

اسمش هر چه که باشد در باورم نیست که حقم باشد این همه بی‌مهری . 

چقدر همه چیز راحت پر میکشد . چه راحت آغوشی که ماه‌ها به آن اخت بودم رفت .

و چه خدای لجبازی . همه چیز را با هم ویران می‌کند . 

ری‌را را می‌گیرد . ری‌را را خودآزار میکند . به ری‌را می‌گوید زریری که حقش است نامحرم است . 

و از آن سمت هم زندگی آرامِ کسی چون سمانه را طوفانی میکند . 

چه خدای بی‌رحمی . 

مانده ام به چه غلط کردم گفتن من از مابقی می‌گذرد ، می بخشد و رنج نمی‌دهد . 

مانده ام چقدر باید زاری کنم تا ری‌را خودمراقبه نباشد . چقدر باید دعا کنم تا زندگی کسی چون سمانه را غبار نگیرد . چقدر گلایه کنم تا پاهای مادر کمتر درد بکشید ، تا پدر آرام تر باشد ، تا دلم آرام بگیرد . 

کم‌کم به نبودن ها و نشدن ها دارم عادت میکنم . 

و چه حس بدی .

چقدر بد که آدم بی روح بشود .

برود میان لاک خودش و از تنهایی لذت ببرد . 

چقدر از اینگونه آرامش بیزارم . 

و چه تناقضی ‌‌. بیزاری و آرامی . 

خدایا کمکم کن . آرامشم ده .  

پنج‌شنبه 20 آبان 1400 ساعت 23:22
نظرات 1 + ارسال نظر
ری رااا جمعه 21 آبان 1400 ساعت 23:51

چرابفکر سمانه؟؟:۰۰۰۰۰۰۰

امکان ثبت نظر جدید برای این مطلب وجود ندارد.